مقاومت کم مردان نسبت به استرس در 18سالگی و افزایش 50 درصدی خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در بزرگسالی
14 ژانویه 2016- با توجه به تحقیقات جدید منتشر شده درمجله ی Diabetologia، مقاومت کم مردان در برایر استرس در 18 سالگی می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را در بزرگسالی تا 50 درصد افزایش دهد. این تحقیق توسط دکتر Crumpاز دپارتمان پزشکی دانشگاه استانفورد و گروهی از محققان سوئدی وآمریکایی انجام شد.
استرس روانی در بزرگسالی با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 احتمالاً به دلیل عوامل رفتاری و فیزیولوژیکی واسطه در ارتباط است. با این حال تاکنون معلوم نشده است که آیا انعطاف پذیری کم افراد در اوایل زندگی باابتلا به دیابت نوع 2 درمراحل بعدی زندگی ارتباط دارد؟
در این تحقیق نویسندگان تأثیر انعطاف پذیری کم در اواخر نوجوانی را با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در بزرگسالی بررسی کردند.
در این مطالعه ی مبتنی بر جمعیت کوهورت 1534425 سرباز ارتش سوئد درطی سالهای 1969 تا 1997 (زمانی که دوره ی سربازی درسوئد اجباری بوده است و 97 تا 98 درصد از تمام مردان 18 ساله در سراسر کشور سوئد هر ساله به خدمت اعزام می شدند) بررسی شدند.
افراد شرکت کننده دراین تحقیق قبلاً به دیابت مبتلا نبودند. از این افراد ارزیابی استاندارد روانی برای بررسی انعطاف پذیری استرس (در مقیاس 1 تا 4) انجام گردید. سپس این افراد از سال 1987 تا 2012 برای ابتلا به دیابت نوع 2 تحت نظارت قرار گرفتند (حداکثر سن دراین دوره 62 سال بود).
درمجموع دیابت نوع 2 در 34008 درطی 39 میلیون نفر– سال دوره ی پیگیری ، تشخیص داده شد.
بررسی نتایج نشان داد انعطاف پذیری کم نسبت به استرس با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 پس از تنظیم شاخص توده ی بدنی، سابقه ی خانوادگی دیابت و عوامل اقتصادی اجتماعی محل زندگی فرد، ارتباط دارد. 20 درصد از مردانی با میزان انعطاف پذیری کم به استرس(نمره ی 1 تا 3) 51 درصد بیش از 20 درصد ازافرادی با بالاترین مقاومت در برابر استرس( نمرات 7 تا 9)، احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 را دارند.
خطر ابتلا به دیابت بصورت خطی با افزایش مقاومت در برابر استرس کاهش می یابد. نویسندگان مقاله می گویند: مکانیزم تأثیر انعطاف پذیری نسبت به استرس، بر خطر ابتلا به دیابت نوع 2 احتمالاً پیچیده است و شامل رفتارهای سبک زندگی ناسالم و سایر فاکتورهای فیزیولوژیک می باشد. افرادیکه دارای استرس بیشتری بودند بیشتر به رفتارهای ناسالمی مانند کشیدن سیگار، تغذیه ی ناسالم و فقدان فعالیت فیزیکی رو می آورند که این گونه رفتارها مسئول بخش اعظم یا قسمتی از افزایش خطر ابتلا به دیابت در مردانی با انعطاف پذیری کم به استرس است. توجه به این نکته ضروری است که این یافته ها ازمطالعه ی مردان سرباز بدست آمده است و معلوم نیست که این یافته ها برای زنان نیز صادق باشد.
نویسندگان مقاله نتیجه گیری نمودند که این یافته ها نشان می دهد عملکرد روانی اجتماعی افراد و توانایی آنها برای تطابق و مقابله با دسترس میتواند نقش دراز مدت مهمی در مسیرعلت بروز دیابت داشته باشد و برای روشن شدن این عوامل زمینه ای خاص نیاز به انجام تحقیقات بیشتری وجود دارد. یافتن این علل زمینه ای به آگاهی بیشتر برای ابداع و انجام مداخلات پیشگیرانه ی موثرتری درطول زندگی افراد کمک خواهد کرد.
منابع: